De plannen waren al een tijdje geleden gemaakt, Casper en ik
zouden in onze velomobielen naar de Spezialradmesse in Germersheim gaan. Nou,
en dat hebben we dus ook gedaan.
Vrijdagmorgen om 0.800 uur hadden we afgesproken in
Dieren. We waren er allebei op tijd, en met een rustig tempo reden we via
Emmerich naar Xanten, waar de we de eerste koffiepauze hadden.
Vervolgens reden we door het Ruhrgebied naar Bonn, en
vanaf daar langs de Rijn naar Remagen.
In Remagen hebben we overnacht in een pension, de
velomobielen mochten in een garagebox staan.
Het was de hele dag mooi weer, en we hebben bij een
restaurant op de boulevard gegeten en buiten gezeten tot een uur of tien ’s
avonds.
Köningswinter
De volgende dag reden we verder langs de Rijn tot Bingen,
en daar bogen we af naar het zuiden, om “binnendoor” naar Schifferstadt te
rijden.
Dat fietsen langs de Rijn is trouwens heel mooi, maar ook
daar is het de hele tijd optrekken en afremmen; voor haakse bochten gevolgd
door korte maar steile hellinkjes, voor de talloze toeristen, (oh wacht, dat
waren we zelf ook J)
en voor andere niet logische kronkels in de route. Waarschijnlijk is dat voor “gewone”
fietsers geen probleem, maar bij ons drukte dat het tempo behoorlijk.
Flörsheim-Dalsheim
De heuvels zijn pittig. Zeker als het een kilometer of 80
doorgaat, en nadat je al ruim 100 km langs de Rijn hebt gefietst. Daarbij was
het prachtig weer, 25 graden en zon. Ik heb veel plezier gehad van mijn
Flevobike dakje, ik zat heerlijk in de schaduw.
Het door Ymte geadviseerde verzet was ook goed, ik had de
11-28 vervangen voor een 11-34, en ook daar heb ik veel plezier van gehad. In
de twee gevallen waar ik de 34 gebruikte was het zo steil dat het achterwiel
doorslipte als ik kracht zette. Maar meestal had ik dus ruim voldoende aan 30
voor en 32 achter, en dan ging het natuurlijk niet snel, maar ik kwam steeds met
een vlot traptempo boven.
In Schifferstadt overnachtten we in een hotel met een Grieks
restaurant er aan vast.
De fietsen mochten ook hier “im lager” , veilig achter
slot en grendel dus. Daar had ik me toch nog wel een beetje zorgen over gemaakt
van tevoren.
Op zondag konden we uitslapen, het was maar 23 km naar
Germersheim. We hebben op ons dooie gemak de beurs bekeken, en we zijn op ons
dooie gemak weer terug gereden naar Schifferstadt.
De volgende dag zijn we via Mainz terug gereden naar
Remagen, we hadden geen zin om weer door de heuvels te fietsen. Nu moesten we
bij Mainz natuurlijk ook klimmen, maar daar krijg je dan een afdaling voor
terug waar geen eind aan lijkt te komen J
De laatste dag was de eerste dag met neerslag. Het
motregende van Remagen tot Neuss. Ook nu was ik weer heel blij met mijn
comfortabele Flevobike-dak.
Heb ik dan niks te zeuren over dat dak? Jawel! Dit was
eigenlijk de eerste keer dat ik dit dak echt gebruikte. Op een rustig tourritje
met LOL na dan. Maar nu, na twee dagen rijden over gedeeltelijk slechte wegen
en fietspaden, brak de rechter stang af, net voor het bevestigingspunt op de
VM.
Ik kon het tijdelijk repareren met Duct-tape, maar
eigenlijk zou het zo snel niet stuk moeten kunnen gaan.
-edit-
Vandaag heb ik de Duct-tape er
vanaf gepeuterd, en wat ik onderweg niet gezien had zag ik nu natuurlijk wel; er
zit een stukje draadeind (heet dat zo?) in de kunststof stang, waarop het bevestigingsgedeelte vast zit. Dit stukje
draadeind was zover in de stang gedraaid, dat het geen grip meer had op het
bevestigingsgedeelte. Dus het leek alsof het gebroken was, maar gelukkig was
het alleen maar losgetrild. Hoe dat kan gebeuren tijdens het rijden is me een
raadsel, maar de oplossing is simpel. Het stukje draadeind op de goede lengte
uit de stang draaien, druppel lijm er tussen, en het bevestigingsgedeelte erop
draaien.
Heb ik dus iets te zeuren over
dat dak? Ehm,… nee. J
-edit-
Bij ’s Heerenbergh hebben we onze laatste pauze gehouden,
om vervolgens achter de buien aan (maar wel droog) via Dieren (afscheid) naar
huis te rijden.
De brug bij Emmerich
Het was een geweldig leuke tocht, die absoluut een
vervolg moet krijgen. Maar onder één voorwaarde: NIET door het Ruhrgebied. Want
dat vond ik een ramp.
Was de afstand (952 km) een probleem? Nee, helemaal niet.
We zijn iedere dag (behalve de beursdag) gemiddeld een uur of twaalf onderweg
geweest. Dat betekent dus dat we regelmatig pauzes hebben gehouden. En daardoor
hou je het gewoon heel lang vol.
Zijn er nog rare dingen gebeurd? Ehm… In
Flörsheim-Dalsheim hebben we onze velomobielen over de spoorlijn moeten tillen
omdat de weg opengebroken was…
En langs de Rijn moesten we ook tillen omdat er een boom
over het fietspad lag.
In Keulen wilde een journaliste (in opleiding) een filmreportage
maken van Casper, een reportage die niet uitgezonden zou worden. Alle vragen
had ze al gesteld, en toen ging ze regelen dat de opnames gemaakt konden
worden. We hebben haar niet weer gezien, want wij moesten verder J
Verder zijn er natuurlijk de talloze gesprekken met
iedereen die van alles wil weten over velomobielen, van kleine meisjes tot oude
mannetjes, van achterbuurttuig tot deftige dametjes.
Een oud mannetje gaf daar de reden voor: “Sie sehen aus wie
Aliëns”
Ik heb hem vriendelijk bedankt J
Filmpje:
